ယေန႔ေက်ာင္းဆင္း(၈)ႏွစ္ၿပည္႔၊ ျမန္မာ႔အလင္းသတင္းစာ၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၀)ပါ စစ္တကၠသိုလ္၊ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္းအမွတ္စဥ္(၄၇) ေက်ာင္းဆင္းမ်ား၏အလွဴေတာ္....နတ္လူသာဓုေခၚေစေသာ၀္....

အမွတ္စဥ္(၄၇) ေက်ာင္းဆင္း(၈)ႏွစ္ၿပည္႔ အထိမ္းအမွတ္ စာေပစုစည္းမႈ အပိုင္း(၁)

"ဒီဇင္ဘာ(၁၇) ႏွစ္ပတ္လည္ကဗ်ာ"

ဇာတိမာန္ၾကြား၊ ရဲစိတ္ထားျဖင္႔
ရြပ္ခၽြံလက္တြဲ၊ ထမ္းရြက္ဆဲမွာ
ခ်ိန္ခါမေရာက္၊ ေၾကြကာေပ်ာက္လည္း
သင္တို႔သစၥာ တို႔ရင္မွာျမဲ
တည္ဆဲေမႊးဆဲ သင္းပ်႕ံဆဲ....

ေန႔ထူးရက္မြန္ ဒီ(၁၇)မွ
စိတ္ထားျပည္႔မြန္ ၄၇ တို႔
ပ်ိဳရြယ္ႏုဘိ စြမ္းသတၱိႏွင္႔
ရိုးဂုဏ္ေဖြးလက္ စိတ္ထားျမတ္၍
ေတာက္ၾကြားရြန္းေျပာင္ တို႔ညီေနာင္တို႔
လက္တြဲညီညာ ျမဲခိုင္မာစို႔......
(အမွတ္စဥ္၄၇ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုမွ ၁၇.၁၂.၂၀၀၈ ေန႔အတြက္ေရးစပ္ထားေသာ ကဗ်ာျဖစ္ပါသည္။)
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

"ငါတို႔ အေတာင္ပံခတ္သံဟာ ကဗ်ာနံရံကို႐ိုက္ခတ္.."

သံေယာဇဥ္ အမွ်င္အတန္းအားလံုး
အ၀မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့တယ္
ရွည္ရင္ရွည္မယ္ ၊ပုရင္ပုမယ္
ပိန္ရင္ပိန္မယ္ ၊၀တာရွိမယ္
ဒါေပမယ့္
အကုန္လံုးက တစ္သားတည္းပဲ
ေနရပ္ကိုလြမ္းမယ္
တစ္ေယာက္ေသာသူကို သတိရခ်င္ရမယ္
ငါတို႔လည္း နွလံုးသားနဲ႔ပဲ
တစ္ေယာက္မေကာင္း အမ်ားကို ငါတို႔လဲမၾကိဳက္ခဲ့ဘူး
ေနာက္တစ္ခါ မမွားမိဖို႔ ကိုယ္ပိုင္အသိရွိခဲ့ၾကတယ္
ကိုယ့္ေနရာ ၊ကိုယ့္စားပြဲ၊ကိုယ့္ကုတင္
တစ္ကိုယ္ေရကအစ
ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္တစ္ခုလံုး
သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ဖို႔
အစစ ေလ့က်င့္ယူရတာပဲေလ
သူလုပ္ရင္ကိုယ္လဲလုပ္နုိင္ရမယ္
ဒါေပမယ့္
သူလဲရင္ကိုယ္ထူလို႔
ကိုယ္လဲေတာ့လဲ သူတို႔ေတြကထူမ
အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ေမတၱာေတြ
အစားထိုးျပန္ရတယ္
မိုးရြာတယ္ ၊နွင္းက်မယ္
ရာသီဥတုကေတာ့ အစိုးမရဘူး
လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကိုေတာ႔
ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႐ြတ္ဆိုျပဌာန္းၾကတယ္
အသက္နဲ႔ ရင္းရမယ့္ စြန္႔စားမႈ႕ အတြက္
ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ရွာက်န္ေမြးရတယ္
မေသေဆးေတြကို ျမိဳျမိဳခ်ခဲ့ရ
ဒီလိုနဲ႔ပဲ..
ေက်ာင္းေတာ္သာရဲ႕ အရပ္မွာ
ခ်ယ္ရီေတြအထပ္ထပ္ ပြင့္ၾကျပန္တယ္ ။

ဘ၀ဘ၀ေတြထဲ တိုး၀င္မိခဲ႔ၾကၿပီ
အဆင္မေျပမႈေတြကို ႀကံ့ႀကံ့ခံရပ္တည္ခဲ႔ၾကသလို
၀ါးလံုးသိမ္း႐ိုက္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ
အမ်ားတကာရဲ႕ ဗီလိန္ျမင္ကြင္းထဲ
ကိုယ္က်င့္နဲ႔ ပညာကိုလက္ဆြဲလို႔
ငါတို႔ထြန္းလင္းၾကပါစို႔
ခ်စ္တတ္ပါေစ၊ ခ်စ္တတ္ပါေစ
ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး ထစ္ခ်ဳန္းေအာင္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ြတ္ဆိုမိတယ္
ျမစ္တစ္စင္းမွာ လက္ပစ္ကူးခ်င္ရင္
အဲဒီျမစ္ရဲ႕ ရာဇ၀င္အေၾကာင္း
အဆိုးအေကာင္းကိုေတာ႔ သိသင့္ပါတယ္
နား႐ြက္တစ္စံု႐ွိပါရဲ႕ နဲ႔
က်န္တဲ႔တစ္ဖက္ကို ပိတ္ဆို႔ထားရတဲ႔အခါ
ငါတို႔ "အၾကား" ဟာ တရားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မလား
မ်က္၀န္းတစ္စံု႐ွိပါရဲ႕ နဲ႔
က်န္တဲ႔တစ္ဖက္ကို ဖံုးကြယ္ထားရတဲ႔အခါ
ငါတို႔ "အျမင္" ဟာ ၾကည္လင္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္မလား
ေန႔နဲ႔ညရဲ႕ အကူးအေျပာင္း
အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ ေတးသြားအလွမွာ
သံၿပိဳင္လိုက္ဆိုၾကဖို႔ သိပ္လြယ္ပါတယ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအျမင္ကူးေျပာင္းျခင္းမွာေတာ႔
ဟိုးေ႐ွးေ႐ွးတုန္းကေန အခုခ်ိန္ထိ
အမည္တပ္စရာ ေခါင္းစဥ္မ်ားစြာဟာ
အသစ္အသစ္ေတြနဲ႔ ေမြးဖြားလို႔ေကာင္းတုန္း
အလွဆံုးအၿပံဳးတစ္ပြင့္မွာ
လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္နဲေနဖို႔ မလိုပါဘူး
႐ိုး႐ွင္းသန္႔စင္ေနဖို႔ပဲ လိုပါတယ္ေလ
အျမင္မတူရင္ ရန္သူတဲ႔လား
ပညာ႐ွိႀကီးမ်ားခင္ဗ်ား
အဲဒီလို..
အေပၚစီးကေန ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး မၾကည့္ၾကပါနဲ႔
ခင္ဗ်ားတို႔ စီးသြားမဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံမွာ
ဘယ္ေတာ႔မွ မျပတ္တဲ႔ သဲႀကိဳးတစ္စံုဟာ
ကၽြန္ေေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာငံုေနတဲ႔ သစၥာတရားပါဗ်ာ။

ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ဦးေနွာက္နဲ႔
ဆိပ္ကမ္းကေန ၾကိဳးျဖည္ခဲ့သူမ်ား
ေလရဲ့တိုက္ခတ္ပံုအေၾကာင္း
ေ႐ြ႕သြားတဲ့ ေလွွငယ္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္မွာ
ဘယ္အရပ္ကို ဆိုက္ကပ္သြားမယ္ဆိုတာရယ္
ေျမပံုနဲ႔ ကြန္ပတ္
ငါတို႔ေျခေထာက္ေတြကို ဘယ္လိုတန္ဖိုးျဖတ္မယ္ဆိုတာရယ္
ခဏခဏအစာေၾကေနတဲ့အတြက္
ဘယ္မွာပဲေနေန ၊ရြက္လြင့္ေနမိမွာပါ
ေ၀းကြာလြမ္းဆြတ္ရလြန္းတဲ႔အခါ
ကိုယ႔္အသိုက္အျမံဳေလးကိုေတာ့
စိတ္ထဲကေန ပ်ံမိေနတတ္တာေပါ့
အသက္ရွဴရတာခ်င္းအတူတူ
ငါတို႔ပုခံုးေတြက ပိုေလးတယ္လို႔
သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဘာင္မခတ္ပါဘူး
ငါတို႔ရွဴသြင္းခဲ့တဲ့ေလထဲမွာ
အဆိပ္ေတြလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္
ငါတို႔မေရးခဲ့ရတဲ့သမိုင္းထဲမွာလဲ
ေျချပတ္လက္ျပတ္၊အစာငတ္
အသက္ေသြးေခၽြးေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ၾကလို႔
အခုလိုရႊတ္ဆိုခြင့္ကို ရၾကတာေပါ့
ရြတ္ဆိုေနၾက အပိုင္းအစကိုေတာ့
ႏႈတ္ဖ်ားမွာ စာလံုးမေပါင္းေတာ့ဘူး
ရင္ထဲဲကေန အခါခါ က်င့္သံုးရြတ္ဖတ္ၾကမယ္
ဥဒါန္းေတြေခၽြ…..
ၾကယ္ေတြေၾကြၾက….
သစၥာဆိုတဲ႔ ဂုဏ္ျဒပ္
ျမင့္ျမတ္တဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကိုေတာ့
ေမ့ထားလို႔မရဘူး
ဘယ္လိုပဲ အသက္ရွင္ေနရပေစ
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာေတာ့
ငါတို႔ လူပီသေအာင္ ေနတတ္ ေသတတ္ရဦးမယ္ ။ ။

(ညိမ္းညိဳ၊ တင့္ထူးေရႊ။)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"ေ၀ဒနာ နံနက္ခင္း"

ႏွင္းမႈန္ျဖာဆင္း နံနက္ခင္းမွာ
ငိုခ်င္း႐ွည္ တစ္ပုဒ္ကို
ကားဟြန္းသံက တီးမႈတ္ေနၿပီ

" ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ႔မယ္
အေမမငိုနဲ႔ေနာ္.."
တင္းထားတဲ႔စိတ္ဓာတ္တို႔ ၿပိဳကြဲ
ကၽြန္ေတာ္လည္း မငိုရဲဘူးအေမ
ဖ႐ိုဖရဲ ဆံႏြယ္ဆံလိပ္တို႔ သပ္တင္
အေမ႔ရင္ထဲ နာက်င္ေန႐ွာမွာပဲ
ေ၀႔၀ဲလာမဲ႔ မ်က္ရည္စေတြ
ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ပါရေစနဲ႔ အေမရယ္..

" ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔သားမဟုတ္ေတာ႔ဘူး
စစ္သားျဖစ္သြားၿပီေလ..
ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ား
ဒီလိုပဲ ခြဲခြာၿပီးသြားေနရဦးမွာ အေမ "

ဘယ္လိုပဲ ေျဖသိမ္႔ေျဖသိမ္႔
အေမ႔စိတ္ထဲ မေကာင္းဘူးဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ႔ အေမ
ကားရဲ႕ သံေဘာင္လက္တန္း
အေမ..ကမန္းကတန္း ဖမ္းအဆုပ္
႐ုတ္ခနဲ ေျခအႂကြ
ေမႊးျမလိုက္တဲ႔ အေမ႔ရဲ႕ အနမ္းက
ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ
ခုထိ..ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမဆဲပါ အေမ

အလွမ္းကြာေ၀းၿပီဆို
လြမ္းစရာေလးေတြေတာ႔ က်န္ခဲ႔စၿမဲေလ
ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာ သံသရာမွာ
အေနၾကာသေ႐ြ႕ေတာ႔
ေ၀ဒနာေတြ ေတြ႕ ၾကဦးမွာေပါ႔

ျဖဴစင္ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔
ရစ္တိုးႏႊယ္ငင္တတ္ေလတဲ႔
သံေယာဇဥ္တရား ကိုယ္စီပြားရင္း
လြမ္းခ်င္းေတးတစ္ပုဒ္ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ေနရၿပီ အေမ..

အေမ႔ရဲ႕ ဆံုးမသြန္သင္မႈေတြနဲ႔
ဘ၀ကို က်င္လည္စြာထိန္းေက်ာင္းရင္း
အမွားကင္းေအာင္ ေနပါ႔မယ္အေမ
ဒါဆို..
ေ၀ဒနာ နံနက္ခင္းရဲ႕
ခြဲခြာျခင္း သေကၤတေတြထဲက
ၾကည္ႏူးစရာပန္းတစ္ျခင္း
အေမ႔အနားမွာ သင္းပ်ံ႕ ေမႊးထံုေနၿပီေပါ႔ေနာ္..

ညိမ္းညိဳ
=========================================================================



"က်န္ရွိသည့္ ဘဝခရီး"

ဘဝဟူသည္ အလြန္ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ ျပိဳင္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ဘဝကို ရုန္းကန္မႈဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္အမည္တပ္ခ်င္သည္။
 ကြ်န္ေတာ္ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကပင္ ဖခင္ဆိုသူကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ (၁) ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဖခင္ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ
ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာလမ္းကို ဖိနပ္မပါပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည္ႏွင့္ ပမာတူသည္။
ဓါတ္ပံုထဲမွ ဖခင္၏ရုပ္ပံုလႊာမ်ားကို တဝၾကည့္၍ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ဖခင္ေမတၱာဟူသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့
အလြန္တရာထူးဆန္းလွသည့္ ဆုလဒ္တစ္ခုပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဆုလဒ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရခဲ့ေပ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ဖခင္ေမတၱာသည္ အစားထိုး၍ မရႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ျဖစ္တည္မႈျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကပင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘဝကို ရုန္းကန္ခဲ့ရပါသည္။ ရုန္းကန္ရင္းႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္အလဲလဲအကြဲကြဲ ျဖစ္ဖူးသည္။ လူတိုင္းပင္
ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ဖူးၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။ ေျပးရင္းလႊားရင္း မေတာ္တဆ ေခွ်ာ္လဲခဲ့လွ်င္ျပန္၍ ထတတ္သည့္ အက်င့္္မွာ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက
 ရရွိခဲ့ေသာ ဘဝကိုရင္ဆိုင္ရမည့္ ပံုေသနည္းျဖစ္သည္ကို မည္သူမွ် ျငင္းႏိုင္မည္မထင္။ “လဲရင္ျပန္ထ အဲဒါဘဝ” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကို
 ကြ်န္ေတာ္လက္ကိုင္ထားသည္။ အလကားေနရင္းေတာ့ မလဲႏိုင္၊ ေျပးသြားမိလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခက္ခဲေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္မိလွ်င္
ေသာ္လည္းေကာင္း အခန္႔မသင့္ပါက လဲႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ လဲသည့္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထႏိုင္မွသာလွ်င္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္
လမ္းခရီး သာယာႏိုင္ေပမည္။

အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္ မိမိထင္တာထားသည္ထက္ပို၍ ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာစြန္႔စားရေသာ လုပ္ငန္းသည္
 မိမိ၏ဘဝကို တစ္ျဖစ္လဲေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္၊ စြန္႔စားလိုစိတ္ကို အျမဲတမ္းရွင္သန္ေစႏိုင္သည္၊ ေအာင္ျမင္မႈကိုေပးႏိုင္သည္၊ ဘဝသစ္ကို
ဖန္တီးႏိုင္သည္၊ ထိုအရာမ်ားအားလံုးသည္ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္ရရွိႏိုင္ေသာ အရာမ်ားျဖစ္ေလသည္။

ဘဝသစ္တစ္ခု ဖန္တီးရန္အတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈျပဳလုပ္ရမည္။ လူ႔ဘဝတစ္သက္တာတြင္ ဘာနဲ႔အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳမလဲဆိုသည့္ ေရြးခ်ယ္မႈသည္
 အဓိကက်၍ အေရးလဲၾကီးသည္။ စင္စစ္မည္သူမဆို မိမိစိတ္ဝင္စားေသာအလုပ္၊ သို႔တည္းမဟုတ္ လက္ရွိမိမိဘဝအေျခအေနအရ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သမွ်
ထဲမွ အေကာင္းဆံုးအလုပ္ကို တကယ္စိတ္အားထက္သန္စြာလုပ္ကိုင္မည္ ဆိုပါက ထိုလုပ္ငန္းနယ္ပယ္တြင္ ေအာင္ျမင္သည့္ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္လာမည္မွာ
ဧကန္အမွန္ပင္ျဖစ္ေပသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုျပဳခဲ့သည္။ ထိုအလုပ္သည္ ခက္ခဲမည္၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲမည္ဟူ၍ အၾကမ္းဖ်င္းယူဆထားခဲ့မိသည္။
 သို႔ရာတြင္ တကယ္တမ္း ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္သည့္အခါမွ ထိုအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္သည္ မည္မွ်ခက္ခဲသည့္
လုပ္ငန္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ စစ္တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝသည္ ကြ်န္ေတာ္၏လိႈင္းထေနသည့္စိတ္ဓါတ္မ်ားကို
အႏွယ္ထိုင္ေစခဲ့သည္။ ခက္ခဲပင္ပန္းသည့္ စစ္ေရးျပ၊ စစ္ဗ်ဴဟာ၊ လက္နက္ငယ္ စသည့္ စစ္ပညာဘာသာရပ္မ်ားသင္ၾကားရာတြင္
မေလွ်ာ့ေသာဇြဲ၊ လံု႔လတို႔ျဖင့္ လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရသည္။ မိမိေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ဤလမ္းခရီးကို အဆံုးထိတိုင္ေအာင္ေလွ်ာက္လွမ္းမည္ဟု
 သံဓိဌာန္တစ္ခု ေသခ်ာစြာခ်မွတ္ထားခဲ့သည္။

သံေယာဇဥ္ဟူသည္ ျဖစ္တည္ျပီးလွ်င္ ျဖတ္ေတာက္ရန္အလြန္ခက္ခဲေသာ သေဘာရွိသည္။ အရပ္သားဘဝတြင္ရွိခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္အမွ်င္အတန္း
အားလံုးကို ျဖတ္ေတာက္၍ စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေပါက္ဝတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲ၍ထားခဲ့ရသည္။

စစ္တကၠသိုလ္မွသင္ၾကား ေလ့က်င့္ေပးသည့္ စစ္ပညာဘာသာရပ္မ်ားသည္ ေျခလွ်င္တပ္စုမွဴးတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ လက္ေတြ႔ဘဝနယ္ပယ္၌
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ဦးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္ ျဖစ္သည္။ နည္းျပအရာရွိမ်ား၊ နည္းျပဆရာမ်ား ေကြ်းေသာ မေသေဆးမ်ားကို
ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စားသံုးခဲ့ရသည္။ ျမိဳခ်ခဲ့ရသည္။ ေထြးထုတ္၍မရ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေက်ာင္းဆင္းအရာရွိငယ္ျဖစ္ သင္ယူေလ့လာစရာရွိသည္မ်ားကို
ဆက္လက္ေလ့လာဆည္းပူးရသည္။ ပညာဟူသည္ ရရွိျခင္းမဟုတ္၊ ရယူျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အျမဲတေစ ရယူေနရမည့္အရာျဖစ္သည္။

စစ္တကၠသိုလ္မွ စည္းကမ္း၊ စိတ္ဓါတ္၊ အမိန္႔နာခံတတ္မႈ စသည့္ အရည္အခ်င္းႏွင့္ အရည္အေသြးမ်ားကို တစ္ျပိဳင္နက္တည္း သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။
စာေပဖတ္ရွဳ႕ျခင္းဝါသနာသည္ပင္လွ်င္ စစ္တကၠသိုလ္မွ ရရွိခဲ့သည့္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ အရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ အသိပညာျပည့္ဝ
ေစႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ ။

ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနရမႈမ်ားသည္ ဘဝ၏ခက္ခဲေသာ လမ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းေနရသကဲ့သို႔ ရွိလွသည္။ အခက္အခဲျပႆနာႏွင့္ရင္ဆိုင္ရလွ်င
္ ေခါင္းေဆာင္သည္ မိမိကိုယ္ကိုအားကိုးရမည္ဟူေသာ အေလ့အက်င့္မ်ိဳး စစ္တကၠသိုလ္မွ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ လူငယ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငား
ကြ်န္ေတာ္သည္ အေတာ္အသင့္ စိတ္တည္ျငိမ္ရင့္က်တ္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ စိတ္တည္ျငိမ္ရင့္က်တ္ျခင္းသည္
ေရရွည္ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လတ္တေလာအလိုဆႏၵမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းရွိျခင္းဟု လည္းဆိုႏိုင္ေပသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊
 လတ္တေလာဆႏၵမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္၍၊ ကိုယ္ပိုင္စည္းကမ္းကို တိက်စြာလိုက္နာရန္၊ လူအမ်ားကို ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ပင္
ရင့္က်တ္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုခ်င္ေပသည္။

စစ္တကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္၍ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝ(၃)ႏွစ္တာ ပညာသင္ယူရျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအတြက္ အလြန္တရာအက်ိဳးရွိလွေသာ
ဘဝသစ္ဟုဆိုခ်င္သည္။ မည္မွ်ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ ခရီးပင္ျဖစ္ပါေစ၊ ခရီးဆံုးလွ်င္ေသာ မည္သူမဆို ျပံဳးရယ္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာဘဝကို ကြ်န္ေတာ္ဖန္တီးခဲ့ေလျပီ၊ ထိုဘဝကို ဆက္လက္၍ တည္ေဆာက္သြားရေပလိမ့္ဦးမည္။
မည္သို႔ပင္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ခရီးလမ္းျဖစ္ပါေစ၊ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို အေျပာင္ေျမာက္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသြားခ်င္ေသးသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရးမ်ား ေနာက္မက်ေသးဟုထင္ပါသည္။ “အခြင့္အေရးဟူသည္ ဖမ္းမိလွ်င္အဆပြား၏” ဟူေသာ ဇြန္ဆူး၏
စကားအတိုင္း အဆပြားရေပဦးမည္။ မိမိကိုယ္ကိုအဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ရေပဦးမည္။ ထိုမွသာ ေလာကသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား
မ်က္ႏွာသာေပးေပလိမ့္မည္။

ေက်ာင္းေနစဥ္ငယ္စဥ္ဘဝ၊ စစ္တကၠသိုလ္တြင္ပညာသင္ရေသာ ဗိုလ္ေလာင္းဘဝမ်ားတြင္ စတင္၍ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ရေသာ အသိပညာဟူသည့္
သစ္ပင္ၾကီးေၾကာင့္ ယခုအခါ အရိပ္ခိုႏိုင္ေပျပီ၊ ထိုအပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးရာတြင္ ဒုကၡခံခဲ့ရသည့္တိုင္ အက်ိဳးေက်းဇူးအလြန္းၾကီးမားေၾကာင္း
သိခဲ့ရေလျပီ။ ပညာ၏အျမစ္မ်ားသည္ ခါး၏ဟုဆိုေသာ္လည္း အသီးကိုစားသံုးၾကည့္မွ အလြန္ခ်ိဳေၾကာင္း သိခဲ့ရေလသည္။

    ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ကြ်န္ေတာ္၏ ခ်ိဳျမိန္ေသာအသီးရွိသည့္ သစ္ပင္ၾကီး ဆက္လက္ ရွင္သန္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။
ၾကိဳးထံုးမ်ားကိုေျဖ၍ ဆိပ္ကမ္းမွ ရႊက္လြင့္ရေပဦးမည္။ ကုန္သည္ေလေၾကာင္းအတိုင္း ရႊက္လြင့္ျပီး စူးစမ္းရေပဦးမည္။
    အိပ္မက္ မက္ရေပဦးမည္။
    ထိုအိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရေပဦးမည္ ။

                            (တင့္ထူးေရႊ)
                        ၾကည္း-၄၀၀၄၂၊ ဗိုလ္ႀကီး ထက္ေအာင္လင္း
(ယခုေဆာင္းပါးအား ၂၀၀၆၊ ၾသဂုတ္လ၊စစ္တကၠသိုလ္ ႏွစ္ပါတ္လည္ မဂၢဇင္းတြင္ေဖာ္ျပခဲ႔ျပီးျဖစ္ပါသည္။)                       

သမိုင္းသစၥာ (၄၇)

စြမ္းအားျပည့္လြန္ "ေလးဆယ္႔ခြန္"ဟု
အားသြန္ပ်ိဳျမစ္ ျပည့္သားခ်စ္တို႔
ႏွစ္ျမဳပ္သည့္ဇႊဲ မလဲသည့္မာန္
ရဲစိတ္လွ်ံကိုး စိတ္၀ယ္ပ်ိဳး၍
လြန္႔ႏိုးတက္ႂကြ ၀ီရိယျဖင့္
လံု႔လစိုက္ထူ ဥာဏ္ရည္ကူၿပီး
တူညီလက္တြဲ ခိုင္ၿမဲစြာေလ...
႐ွိကာေနၾက...
ေန႔႐ွည္ရက္ေညာင္း ႏွစ္တို႔ေျပာင္းလည္း
ရင္ထဲျဖစ္တည္ ခ်စ္ၾကည္ေတးသြား
ရစ္ပတ္ထားၿမဲ ေႏွာင္ဖြဲ႔ဆဲေလ...
ငဲ႔ကြက္ဂ႐ုဏာ ေမတၱာတရား
ကိုယ္စီပြားကာ မေမ႔ပါၿပီ
ခ်ည္ေႏွာင္ခ်စ္ၾကင္ သံေယာဇဥ္တို႔
အစဥ္အၿမဲ ယွဥ္ဒြန္တြဲ၍
စြဲၿမဲခိုင္မာ တည္ေနပါ၏
ငါတို႔ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ....။

စိတ္ထားျမတ္မြန္ "ေလးဆယ္႔ခြန္"ေလ
ႏွင္းကၽြံတဲ႔ေႏြ ပုရစ္ေ၀လည္း
လွပေနၿမဲ လွေနဆဲသို႔
မခ်ိဳ႕၀မ္းတြင္း စိတ္ရင္းျဖဴစင္
သံေယာဇဥ္ႀကိဳး အစဥ္တိုးေခြ႕
ရင္ထဲျပည့္ေန...
တို႔ေပ်ာ္ေမြ႔ရာ ေက်ာင္းေတာ္သာမွာ
ညီညာေသြးရင္ သားခ်င္းအသိ
အၿမဲ႐ွိခဲ႔ ၾကည့္လွည့္ပါေလ...
အသိတရား လက္ကိုင္ထား၍
မ်ားလွေသာင္းေသာင္း ညီဗိုလ္ေလာင္းမ်ား
အမွားကိုေ႐ွာင္ အမွန္ေဆာင္ရန္
ေျပာင္ေျမာက္ဂုဏ္ရည္ မတ္မတ္တည္ရန္
ပီသ႐ြယ္ရည္ ျမင္ၾကည္လင္ရန္
ခ်စ္ၾကည္ေသြးစည္း အေနနီးရန္
တားဆီးအႏၱရာယ္ ေပါင္းကာကြယ္ရန္
မဖယ္မေသြ တို႔အေျခကို
သေႏၶတည္မွန္ အဖိုးတန္ဖို႔
႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား ေ႐ွ႕ေဆာင္သြားခဲ႔
မငဲ႔ကိုယ္စိတ္ အံကိုႀကိတ္၍
အားခဲေလ႔က်င့္ ေက်ာင္းဂုဏ္ျမွင့္ရန္
အနစ္နာခံ ပင္ပန္းခံကာ
အမွန္ေစတနာ ျပခဲ႔ပါသည္
ယံုၾကည္ေလးျမတ္ မွတ္သားအပ္ေလာ႔
ငါတို႔ခ်စ္ေသာ ညီငယ္ေတြ...
သမိုင္းသစၥာ တည္ပါေစ...။

ညိမ္းညိဳ

စစ္တကၠသိုလ္၊ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္းအမွတ္စဥ္(၄၇) သင္တန္းဆင္းမ်ား ရန္ပံုေငြလွဴဒါန္းႏိုင္ေစရန္ ဖိတ္ၾကားႏိႈးေဆာ္ျခင္း